“Rock is dead, long live rock” τραγούδαγαν οι Who το 1972, κάνοντας μία από τις πρώτες αναστοχαστικές τομές στην πορεία αυτής της σημαντικής πτυχής της μαζικής κουλτούρας του 20ού αιώνα. Το ροκ εξάλλου έμελλε να πεθάνει, και να ξαναπεθάνει έκτοτε αρκετές φορές: “Rock and roll is dead” τραγούδαγε παθιασμένα ο Λένι Κράβιτζ το 1995, “rock is deader than dead” συμπλήρωσε ο Μέριλιν Μάνσον το 1998, με την ίδια έμφαση αλλά φυσικά για άλλους λόγους.
Όπως κι αν έχει, το ροκ εξακολουθεί να ιζηματοποιεί πάμπολλες συγκινήσεις, συμμετοχές και προβληματικές, ανοιγόμενο ώριμα ή ανώριμα, αφιλοκερδώς ή υστερόβουλα, στις (μετα- ή υπέρ-) νεωτερικές ιστορικοκοινωνικές δυναμικές.